Տեր կանգնի հայրենիքիդ, հա՛յ ժողովուրդ: Սա քո վերջին հայրենիքն է - Դավիթ Կարապետյան

David Karapetyan

On his facebook page

Փաշինյան-Ալիև «դուետը»...

Երբ երկրիդ ղեկավարն ԱԺ ամբիոնից խոսում է թշնամի երկրի ղեկավարի շուրթերով, բարձրաձայնում նրա պահանջներն ու ուլտիմատում-վերջնագրերը, երբ վերջիններիս տեսակետներն երկուստեք համընկնում են, խոսույթը սինխրոն է, կարծես կա կոնսենսուս, ընդհանուր հայտարար և նույնիսկ համատեղ որոշում՝ դժվար է չհամաձայնել, որ ամեն ինչ կանխորոշված է և այդ որոշումը բացարձակ մեր օգտին չէ:

Ավելին՝ կա դառը իրականության ֆիքսում, որն արդեն իսկ բացահայտ կերպով հրամցվում է հասարակությանը՝ որպես անբեկանելի իրողություն ու մատուցվում՝ որպես հարմարվողականության ու հանդուրժաղականության ակնկալում...

Վարչապետն, ինչպես միշտ, իր ամպլուայի մեջ էր...
Նա կրկին խոսեց ամեն ինչից և ոչինչից...
Նորից մեջբերեց ու մեղավոր ճանաչեց «նախկիններին», նորից բանեցրեց ինքնախոստովանական սրտաճմլիկ ճառերը,
«ես էլ եմ մեղավոր, այ սրա-նրա համար ինձ էլ կարելի է դատել» էմոցիոնալ սպեկուլյացիաները, դեմագոգիկ ու պաթեթիկ, մանիպուլացնող ու ինտրիգային լեզվապաշարը, կրկին վառ արտահայտեց իր լիրիկական զեղումներն ու սոփեստությունը...

Խեղաթյուրեց՝ և՛ Հելսինկյան եզրափակիչ ակտը, և՛ Մադրիդյան սկզբունքները, և՛ անկախություն ու ազգերի ինքնորոշում եզրույթները, և՛ մարդու իրավունքների կամարտահայտության դրսևորումները:

Հայտարարեց, որ չի էլ հասցրել բանակցել, այն դեպքում, երբ բանակցում էր իր զրո կետից և հենց այն, ինչ կուզեր...
Կարծես՝ «ինչ պետք է, այն էլ բանակցում եմ ու թող ինձ չասեն հը, այդ ի՞նչ եք բանակցում» ես եմ ասել, ոչ թե ինքը...

Մի խոսքով՝ այլափոխեց, աղավաղեց ամեն ինչ, հակասեց ինքն իրեն, նախկինում կատարած հայտարարությունները, իր իսկ որդեգրած սկզբունքները...
Իսկ որ ամենազավեշտալին է՝ փորձեց համոզել հայ ժողովրդին՝ փոխել հանրային ընկալումը և ընկալման դիտանկյունը...

Նման աբսուրդ, ինչպիսինն է՝ «արցախահայությունը Արրբեջանի կազմում լինելով, որպես ելակետ նոր պետք է ինքնորոշվի» չէր կարող ասել նույնիսկ ապազգային ու անհեռատես քաղաքական գործիչը...

Ինչևէ, նրանից ամեն ինչ սպասելի է...
Հետևաբար՝ ցանկացած նման խոսքերի համար բնավ պետք չէ զարմանալ...

Փաստ է՝ ըստ նրա օրակարգում այլևս չկա Արցախի հարց:
Նա իր կուսակիցների հետ այդ էջը փակել է, իսկ հիմա արձանագրում է, որ այլևս այդ խնդրի հետ առնչություն չունի:
Ավելին՝ նրանք համակերպվել են և հիմա ժողովրդին են հորդորում համակերպվել:
Հիմա նրա սպասելիքը ժողովրդից դա է, ու դրանում՝ իրեն օժանդակությունը...
Նա այս հարցում ակնկալում է համաժողովրդական համաձայնության կոնսենսուս:

Ըստ նրա՝ պետք է առերեսվել Արցախի կորստի իրողության հետ...
Միակ կապը Արցախում ապրող հայերն են ու նրանց հումանիտար իրավունքները...

Ընդ որում՝ այստեղ այլևս կարմիր գիծ չկա:
Այնպես, ինչպես այլևս չկա 29,8-ի պահպանման հարցում...
Շուրջ 1.500 կմ քառակուսի ՀՀ տարածքից փաստացի Ադրբեջանի օկուպացիայի տակ է...

Այս ելույթին հաջորդեց նրա «քաղաքակիրթ» գործընկերոջ անկեղծ ելույթը Բաքվից, որով վերջինս պահանջեց Հայաստանից՝ ճանաչել Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, այդ թվում Արցախը նրա կազմում:

Որպես ուլտիմատում Ալիևը պահանջեց կա՛մ համակերվել Արցախում ադրբեջանական դրոշի ծածանման ու ադրբեջանական քաղաքացիություն ընդունելու հետ, կա՛մ որ արցախահայերը հեռանան, գտնեն իրենց համար նոր բնակավայրեր:

Ալիևը նաև Հայաստանից պահանջեց՝ հստակ հայտարարել, որ «Ղարաբաղը Ադրբեջան է»...
Որ «Խաղաղության պայմանագիրն էլ ուզած, թե չուզած Երևանը ստորագրելու է. այլ տարբերակ չկա»...
Իսկ Երևանում ադրբեջանական դրոշն այրելու կապակցությամբ վերջինս սպառնաց, որ «մի օր հայերը կարող է բացեն իրենց աչքերն ու տեսնեն Ադրբեջանի դրոշն իրենց գլխավերևում»...

Ի դեպ, պարզվում է, Ղարաբաղի և «Արևելյան Զանգեզուրի» վերականգնման շինաշխատանքներին Ալիևը ներգրավել է նաև հայ ռազմագերիներին...
Աղդամում՝ «դու՛ք եք ավիրել, դու՛ք էլ ձեր ձեքերով կկառուցեք» «պատժիչ գործողությունների» շրջանակներում հայ գերիները կատարում են բանվորի աշխատանք...

Այսպիսով՝ Ալիևի պահանջները, առաջարկներն ու ուլտիմատումները պարզ են:

Արցախահայերի ջարդ ու կոտորած իրականացնելը մնում է՝ առաջին,
Արցախի հայաթափումն ու էթնիկ զտումը՝ երկրորդ,
ՀՀ քաղաքացիների հանդեպ շինծու քրեական գործերի բացումը՝ երրորդ,
նրանց ունեզրկումը՝ չորրորդ,
հայկական տարրի, մշակութային կոթողների վերացումը կամ ալբանացումը՝ հինգերորդ,
հայ տղամարդկանց՝ որպես պատերազմի մասնակից-հանցագործներ, կամ պարզապես որպես ծառայողներ դատելը՝ վեցերորդ տեղում...

Այս ամենը դեռ տեղի չի ունենում, քանի որ ՀՀ-ն առայժմ պաշտոնապես չի ճանաչել Արցախը՝ որպես Ադրբեջանի մաս:

Իսկ մինչ այդ, Արցախը դանդաղ հայաթափվում է:
Մարդիկ ինքնակամ լքում են Արցախը:
Իսկ այդ հարցում նրանց «անշահախնդիր» օգնում են ռուս խաղաղապահները...

Խաղաղապահները միաժամանակ «անշահախնդիր» իրականացնում են՝
տարատեսակ բեռների ու ապրանքների տեղափոխման միջնորդային ծառայություններ...

Մեկի համար սա ողբերգություն է, մյուսի համար՝ միակ ելք ու փրկություն, դե իսկ երրորդի համար՝ «Ничего личнего, это просто бизнес»...

Ինչևէ, իրավիճակն իրոք բարդ է ու խիստ վտանգավոր:

Եթե նայես վարչապետին, ապա նա դեռևս
2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին, պատերազմի առաջին իսկ օրերին հայտարարեց, որ «ինչ էլ լինի, մենք մեզ պարտված չպետք է համարենք»...
Չի բացառվում, որ վերջինս կրկին բոլորիս կանգնեցնի փաստի առաջ ու նման մելամաղձոտ հայտարարությամբ «սրբագրի» իր հետագա անելիքը, իր անկարողությունն ու ապիկարությունը...

Նման ղեկավարի պարագայում՝ գրեթե կասկած չկա, որ ապագա չկա...
Եվ ոչ միայն ապագա, այլ հող ու հայրենիք կարող է չմնա...

Անկախ սահմանազատման ու սահմանագծման, անկախ Արցախի կարգավիճակի վերջնական ճշգրտման պատրաստվում է մի թղթի կտոր, որ կոչվում է «խաղաղության պայմանագիր»:
Կստորագրի՞ վարչապետը՝ կարծում եմ այո...

- Ի՞նչ պետք է անել...
Պետք է բացառել նման մարդու կողմից, նման փաստաթղթի ստորագրումը...
- Ինչպե՞ս, - հանրային պահանջով՝ նրան լեգիտիմությունից զրկելով:
Չնայած՝ կոնկրետ այդ փաստաթուղթը միայն իր ստորագրությամբ իրավական ուժ ունենալ չի կարող...

Իսկ մինչ այդ, մեր անճարության, ապիկարության ու անտարբերության պատճառով «շագրենի կաշի» դարձած հայրենի հողը տնքում է...
Այն երեխայի պես գրկում է ոտքերդ ու ասում՝ ինձ մենակ մի՛ թող...

Տեր կանգնի հայրենիքիդ, հա՛յ ժողովուրդ:
Սա քո վերջին հայրենիքն է..