Երբ հասունանանք և սկսենք ստեղծել հստակ գրավոր-հայտարարված և մտածված քաղաքական ուղենիշներ, մենք սկսում ենք մեր ճակատագիրը տեղափոխել և սկսել մեր ճանապարհը դեպի ազգային նպատակներն ու ձգտումները:
Մեր սերունդներին «Կիլիկիան մերն է» ուսուցանելու այսքան կենտրոնանալու փոխարեն, ինչը լավ է, բայց ազգային կրթության բացառիկ կիզակետը չդառնալու համար, մենք պետք է կենտրոնանանք քաղաքական ուղենիշներու դաստիարակութեամբ։
Ճանապարհ դեպի մեր ազգային իղձեր - Վերադարձի տոմսը դեպի Հայկական Կիլիկիա
Ճանապարհ դեպի մեր ազգային իղձեր
Վերադարձի տոմսը դեպի Հայկական Կիլիկիա
Մենք չենք ապրում իդեալական աշխարհում, որտեղ ուղեցույցները պետք է պահպանվեն, բայց եւ այնպես չեն պահվում, միամիտ պերֆեկցիոնիզմ կլինի, որ ես պահանջեմ և բողոքեմ, որ մեր քաղաքական ղեկավարությունը չի հետևում քաղաքական ուղեցույցներին, արձանագրություններին, էթիկետին։
Մեզանից քանիսը, անկախ նրանից, թէ վարում ենք մեքենայ, թէ քայլում, ինչպես դա տեղի է ունենում Երևանի փողոցներում, կանգ ենք առնում կարմիր լույսի տակ, Քրիստոնեությունը կարող է դա նկատի ունենալ երբ Քրիստոսն ասաց։ «ով երբեք մեղք չի գործել, թող առաջին գարը նետի»։
Մենք իդեալական և կատարյալ չենք. Որոշ հայեր միշտ նշում են, որ օտար երկրներում նախանձում են այդ երկրների քաղաքացիների տեղեկացվածության և կարգապահության մակարդակին։
Անկախ նրանից, ինձ անվանեք ռոմանտիկ իդեալիստ պերֆեկցիոնիստ, կամ գուցե սուբյեկտիվ, և հավանաբար կվարվեի այնպես, ինչպես ինձ հետ վարվեցին ավելի բարձր մակարդակի ղեկավար դասակարգը:
Բայց այնքան հաճախ ես կոչ էի անում լուրջ թափանցիկ հանրային համագումար կազմակերպել, որտեղ հայերը համաձայնում են որոշակի ուղեցույցների շուրջ, որոնց պետք է հավատարիմ մնան մեր մշակութային, սպորտային, կազմակերպչական և քաղաքական առաջնորդները, հուսալով, որ դա բարոյական պարտավորություն կդնի ամենքիս վրա, ընդունելու եւ նկատի առնելու որոշակի ուղեցույցներ:
Ես փորձել եմ լույս սփռել խնդրի վրա այն մեդիա ռեսուրսների վրա, որոնց կարողացա հասնել, և արձագանքը իսպառ բացակայում էր, իմ գաղափարների , դիտողութիւնների , առաջարնկների լռիվ անտեսում, կարծում էի, թե կա՛մ թափանցիկ եմ, կա՛մ ազգային առաջնագիծը դարձել է խուլ։
Այն ամենը, ինչ կարող եմ անել, այս դեպքում, փորձել եմ տարբերվել և ներկայացնել այլ օրինակ, նմուշ , թե ինչպես պետք է պատկերացնեմ իտեալական մոտեցումը:
Այս հոդվածում ես փորձում եմ ներկայացնել նման իտեալական օրինակելի փերֆեքշենիսդ աշխարհի մեկ օրինակ։
Մի քանի օր առաջ զումով քաղաքական հարցազրույց մի հյուրի հետ, նախապես գիտեի նրա դիրքորոշումը մի շարք հարցերի վերաբերյալ, և չնայած հարցազրույցի առաջին կեսին ստացա բոլոր այն պատասխանները, որոնց համաձայն եմ եւ սա իդեալական և կատարյալ հարցազրույց կլիներ, որը շատ հարմար քարոզչություն կներկայացներ իմ պաշտպանած քաղաքական գաղափարներին եւ թեզերին
Եվ ես տվեցի կարևոր հարցը, արտաքին քաղաքականության վերաբերյալ, որ ես գիտեի, որ պատասխանը կառաջարկի իմ պատկերացումների լրիվ հակառակը, և դա այն էր, ինչ տեղի ունեցավ, բայց ես թույլ տվեցի, որ այս գաղափարը շարունակվի լիակատար ազատությամբ, առանց որևէ միջամտության կամ ընդհատումի իմ կողմից, որպեսզի գոնե փորձեմ կրճատել պատասխանը. (ինչպես կասեին որոշ բլոգերներ, վնասը նվազեցնելու համար, վնասի վերահսկում – Damage control), բայց իմ դեպքում ես հավատում էի, որ հարցազրույցի որակը կայանում է ցուցաբերելով ժողովրդավարուն,հարգանք և հանդուրժողականություն այն գաղափարների նկատմամբ, որոնք հակասում են իմ սեփական գաղափարներին:
Համոզված եմ, որ հանդիսատեսը չի զգացել որևէ լարվածություն կամ դժկամություն/դժգոհություն իմ և իմ հյուրի միջև, իմ մարմնի լեզվի ոչ մի ժեստ չի զգացել, չհավանության։
Եվ ես հավատում եմ, որ հենց դա է դարձրել այս հարցազրույցն ինձ համար հատուկ:
Մենք պետք է սովորենք ոչ միայն մտավոր և գիտակցական մակարդակում, այլ նաև զգացմունքային եւ նույնիսկ ենթագիտակցական, չզգալ մեր գիտելիքների մակարդակի և անձնական էգոիզմի որևէ սադրանք կամ գռգռութեան զգացմունք, երբեք չպետք է ակնկալենք, որ մեր գաղափարները պետք է լինեն գերիշխող ազգային և քաղաքական լիակատար աշխարհում։
Կրկին կրկնում եմ մի միտք, որը անընդհատ կրկնել, երկխոսությունն ու բանավեճը այն իրավիճակը չէ, երբ հայերը ագրեսիվ ռինգում բախվում են իրար, բռունցքների տեսքով մտքեր փոխանակելը, դա լուծումներ որոնելու քննարկման գործողութիւնն է։ լավագույն լուծում տալ ազգին, և այս գործընթացում չկան հաղթողներ և պարտվածներ, կա մեկ հաղթող, որը ծնողն է, ազգը և հանրապետությունը։
Երբ հասունանանք և սկսենք ստեղծել հստակ գրավոր-հայտարարված և մտածված քաղաքական ուղենիշներ, մենք սկսում ենք մեր ճակատագիրը տեղափոխել և սկսել մեր ճանապարհը դեպի ազգային նպատակներն ու ձգտումները:
Մեր սերունդներին «Կիլիկիան մերն է» ուսուցանելու այսքան կենտրոնանալու փոխարեն, ինչը լավ է, բայց ազգային կրթության բացառիկ կիզակետը չդառնալու համար, մենք պետք է կենտրոնանանք քաղաքական ուղենիշներու դաստիարակութեամբ։
Պետրոս Մանուկյան
Առնչվող հոդված
Քույր հոդված
