Մոխրոտիկի պատմութիւնը պսակվում է երջանիկ ուրախ ավարտով միայն հեքիաթների մեջ
Գիտակցում էի որ նա շատ խելացի է, ինչպե՞ս չէր կարող ճարպիկ լինել, վերջի վերջո հոգեբան էր և ցուցաբերում էր ինքնավստահ նկարագիր։ հասկացել էի որ նրան գրավում էր իմ կարողությունը, նրան համապատասխանելու ինտելեկտուալ հայտարարությունների առումով, բայց մեր հարաբերությունները խանգարում էին երկու հանգամանքներ։ մեկը, նա մոռացել էր, որ մենք փորձում ենք հարաբերություններ կառուցել, որտեղ նա պետք է թողնի իր հոգեբանական կարողությունները տանը և ինքնազրկվի իր մտավոր գերազանցությունից, բացահայտելու իմ նկարագրի հոսքերը։
Եվ, իհարկե, դա հեշտ գործ չէ, երբ դա դառնում է մարդու բնույթի մի մասը։
Բայց դա չէր գլխավոր խնդիրը, այլ այն խորհրդավոր մասն էր, որը ես ատում էի, որովհետև չէի կարողանում վերլուծել և ընկալել այն փաստը, որ նա երբեմն հանկարծակի անհետանում էր շաբաթներից ավելի, և հանկարծակի վերադառնում, և, իհարկե, դա կհանգեցներ…, բայց սպասեք, ես շտապում եմ։
Մի օր ես զգացի համարձակ և ռիսկային քայլի անհրաժեշտությունը, մեր հարաբերությունները նոր էին և կարող էին չդիմանալ վեճին, բայց միաժամանակ մեր հարաբերությունները դառնում էին անորոշ։
ուստի ուզում էի համարձակ և ինքնաբուխ նախաձեռնություն ձեռնարկել, բայց պետք է զգույշ լինեի և ուշադիր ընտրեի բառերս, այնպիսին, որը ուժեղ տպավորություն կթողներ, բայց ստեղծագործական։
Եվ, իհարկե, ստեղծագործելու հնարամիտ միջոց է դիմել արտահայտչական պոետիկ ոճին։
Այսպիսով, մի հաղորդագրություն ուղարկեցի, որտեղ ասվում էր։ «Սիրելիս, գիտեմ, որ մենք դեռ նոր ենք, բայց այն փաստը, որ դու ինձ հետ գնում ես ՍԻՆԴՐԵԼԼԱ ֊ ՄՈԽՐՈՏԻԿ , իսկապես շփոթեցնում է ինձ, ուզում եմ իմանալ, թե ինչ դիրքում եմ քո կանգում»
Երբեք չէի դիտարկել Մոխրոտիկի պատմության մասին այս տեսանկյունից, անկասկած, դա իմ ենթագիտակցության ոգեշնչումն էր, այդ պահին հասկացա, որ այն հատվածը, որտեղ Մոխրոտիկը անհետանում է կեսգիշերին, կարելի է մեկնաբանել շատ ավելի լուրջ բազմաթիվ տեսանկյուններից։
Բոլորիս համար հայտնի տարբերակը անմեղ հեքիաթ է, և այդ աշխարհում ամեն ինչ իդեալական է և ունի երջանիկ ավարտ, ամեն ինչ լուծվում է շատ ավելի սահուն, և անպայման լուծում կա։
Բայց իրական կյանքում ամեն ինչ շատ ավելի բարդ է, և չնայած ընկերուհուս դուր էր գալիս իմ արտահայտվելու ոճն ու նախաձեռնողականությունը, նրա վերաբերմունքը մնաց Մոխրոտիկի ոճին, ինչը ստեղծեց շփոթության, անվստահության և սթրեսի մթնոլորտ, և ի վերջո մենք գնացինք տարբեր ճանապարհներով։
Չի կայ չարիք առանց բարիքի, սա կեանքի դաս էր որ հետագային հասկացայ, ու ինձ դուր եկավ մեղմ ուղերձ հղելու այս ռազմավարությունը, և երբ մտա քաղաքականության աշխարհ, այնտեղ լիք եր Մոխրոտիկի դաժան պատմվածքներ ու կերպարներ։
Ենթադրենք, որ այս պատմության հեղինակը հայ է, նա անպայման կարող է տեղավորվել իր նկարագրություններում այս ենթադրաբար մանկական պատմության մեջ։
Օրինակ, ԻՆՉՈՒ՞ է Մոխրոտիկը անհետանում ՀԵՆՑ ժամը 24:00֊ին։
Եկեք մտածենք այդ մասին
Մեր քաղաքական առաջնորդները, նրանցից քանի՞սը ապրիլին, հատկապես ապրիլի 24-ին, հանկարծ հիշում են ազգային սկզբունքները, որոնք ես այդքան ջանում եմ հիշեցնել նրանց, և անտեսվում են, բայց երբ ժամը 24:00 է, հաջորդ առավոտյան, ապրիլի 25-ին, նրանք վերադառնում են քաղաքական ելույթներին, որոնք անտեսում են այդ ազգային սկզբունքները, մեկ օր առաջ նրանք ընդունել էին քաղաքական ռոմանտիզմը, բայց ապրիլի 24-ի կեսգիշերն անց է, ուստի այդ քաղաքական ելույթները բռնում են Մոխրոտիկի ձեռքը և անհետանում։
Այսօր սփյուռքի այն քաղաքական ուժերը՝ որոնք Դէ ֆակթո զինակցած են Երևանի իշխանությունների հետ՝ արդարացրե՞լ են՝ թե՞ ոչ իշխող կուսակցության՝ «Քաղաքացիական պայմանագրի» քաղաքական ճառը և/կամ համագործակցե՞լ են իշխանություններին մոտ կանգնած քաղաքական գործիչների և կուսակցությունների հետ՝ չե՞ն հանդուրժել և նույնիսկ չեն ցուցաբերել համերաշխութիւն ցիւցաբերլ այնպիսի գաղափարների հետ՝ ինչպիսիք են, «Պետք է հետաքննենք՝ թե իրականում ինչ է տեղի ունեցել՝ որը հանգեցրել է 1915 թվականի հայերի հետ կապված ողբերգություններին»՝ «եթե հայերի վերաբերյալ թուրքական արխիվները բացվեն՝ հայերը կարող են հիասթափուել»։
Այս և նմանատիպ գաղափարները հանդուրժվել են այդ քաղաքական կուսակցությունների կողմից՝ բայց ապրիլին այդ քաղաքական կուսակցությունները ուրախության մի պահ են շնորհում՝ երբ իրենց քաղաքական ելույթը բարձրանում է ազգային մակարդակի՝ «հողային պահանջներ և Արևմտյան Հայաստան՝ փոխհատուցում Հայոց ցեղասպանության 1։5 միլիոն նահատակների համար»։
Բայց այդ ուրախության պահը անհետանում է՝ երբ ժամացույցը խփում է 24:00 ու թուկանը Ապրիլ 25 է կամ լաբագույն դեպքում արդեն Մայիս ամիսն է գալիս
Երբ Թուրքիայի խորհրդարանի նախկին անդամ Փայլանը այցելում է Հայաստան և հայկական սփյուռք՝ տարածելով «պրագմատիզմի իմաստության և քաղաքական հասունության դասեր՝ որոնք ձևավորում են գործնական իրատեսական առաջադեմ գաղափարներ՝ որոնք հայ քաղաքական միտքը պետք է հասունանա և բարձրանա ժամանակակից դարաշրջանին»՝ մի՞թե մի քանի ուժեր նրան չընդունեցին՝ մի՞թե նրան չպատվեցին շքանշաններով Ավստրալիայում՝ մի՞թե ԱՄՆ֊ի քաղաքական առաջնորդները չհայտարարեցին՝ որ «Փայլանի գաղափարները համապատասխանում են մեր սեփական գաղափարներին»։
Որտեղ Փայլանը մեղադրում է հայ քաղաքական միտքին «արցախյան հակամարտության մեջ ծայրահեղական և մաքսիմալիստական լինելու մեջ՝ պահանջելով անկախություն ինքնավարության փոխարեն՝ ինչը հանգեցրեց հայերի կողմից Արցախը ամբողջությամբ կորցնելուն»։
Ուրեմն ինչպես բացատրել լռիվ հակառակ գաղափարական ճառ որ Փայլանը բնականաբար դիտարկելու է "խիստ անիրատես՝ ծայրահեղ եւ ոչ գործնական" նույն ուժերու կողմէ՝ այտեղ անհրաժեշտ է շատ հստակ թափանցիկ հստակացում
Մայիսի 1-ին, Աշխատավորների միջազգային օրը, մեր քաղաքական կուսակցությունները, որոնք հռչակում են սոցիալիզմ, վերադառնում են Մոխրոտիկի հայտնվելու ռեժիմին և սկսում են հռչակել «ամուր սոցիալիստական համոզմունքներ»։ Մայիսի 2-ին, ժամը 00:00-ին, նրանք հետ են կանչում Մոխրոտիկի սայլը, և Չե Գևարան անհետանում է դրանց մեջ։
«Քաղաքացիական պայմանագիրը» իշխանության եկավ հիմնականում շնորհիվ այն հանգամանքին՝ որ հույս ներշնչեց սոցիալ֊տնտեսական իրավիճակը բարելավելու և սոցիալական արդարություն ապահովելու համար՝ սակայն 7 տարի անց մարդիկ լսում էին միայն արդարացումներ՝ խառնված քաղաքացու մեղադրություններին «անիրատես անտրամաբանակութեան աստիճան բարձր ակնկալումների համար՝ որոնք հաշվի չեն առնում բազմաթիվ իրատեսական ասպեկտներ»՝ գործնականում սոցիալական՝ ֆինանսական՝ տնտեսական իրավիճակը վատթարացավ՝ ներկայիս կառավարությունը նույնիսկ չի հիշատակում այդ թեման։ Սակայն նրա դաշնակից կուսակցությունները՝ որոնք «բարձրացնում են սոցիալական արդարության և արդար տնտեսական կարգավիճակի ջահը»՝ երբեք նույնիսկ չեն քննադատել կառավարությանը՝ այնպես որ ինչու՞ մայիսի 1֊ին կրել Սինդրելայի զգեստը և «հայտարարել սոցիալիստական սկզբունքներին իրենց հավատարմության մասին»։ Մայիսի 2֊ին մենք չենք գտնի անհետացող Սինդրելային։
Բացի այդ, Մոխրոտը հրապուրվում էր թագավորական ընտանիքի արքայազնով, մեր քաղաքական գործիչները նույնպես սիրում են հավերժական սիրալիր հարաբերություններ հաստատել իշխանությունների հետ, նրանք սիրում են շքեղ հագուստներով ներկայանալ, նրանք սիրում են էլիտայի մաս կազմել, այլ ոչ թե հասարակ ժողովրդի, Մոխրոտը ընտրեց արքայազն, նա չընտրեց հասարակ քաղաքացուն, նա նախընտրեց թագը, մեր քաղաքական առաջնորդները սիրում են ընկերանալ գահակալների հետ։
Մեկ այլ օրինակ է այն երևույթը՝ որ այսօր սփյուռքի քաղաքական առաջնորդները՝ ովքեր իշխանամետ են և սիրում էին այցելել Հայաստան՝ հաճախ մեզ "վստահեցնում" էին՝ որ «իրավիճակն այդքան էլ ողբերգական չէ՝ ընդդիմությունն ալ քիչ մը շատ է չափազանցնում», Նրանք գալիս էին Հայաստան, վայելում զբոսաշրջային գոտիները և հաստատում էին հեղինակություն՝ ցուցադրելով իրենց լավ հարաբերությունները իշխող կուսակցության վերնախավի հետ։
Սակայն այսօր Հայաստանը վտանգված է և անորոշ, և նրանք, ովքեր «մեզ վստահեցնում էին, որ չանհանգստանանք, իրավիճակը կայուն է», դարձան Արտասահմանյան Մոխրոտիկներ, որոնք չէին անհանգստանա գալ և մեզ հետ կանգնել։ Երբ իրավիճակն ավելի անվտանգ լինի, նրանք կանջատեն Մոխրոտիկի ռեժիմը և կգան «հայրենասիրություն հաստատելու»։
Սակայն Սինդրելան չի բավարարվում իշխանամետ ճամբար այցելելով։
Տարիներ շարունակ ես նկատել եմ՝ թե ինչպես է Հայաստանի քաղաքական սպեկտրը անտեսում թե՛ սփյուռքը՝ թե՛ հայրենարձողներին։
Բայց երբ Հալեպի շուկան փակվեց՝ սիրիահայերի հետ կապեր ունեի և հարցազրույցներ վերցրի նրանցից՝ Սինդրելան այցելեց ընդդիմադիր լրատվամիջոցներ՝ որոնց անդամները կապ հաստատեցին ինձ հետ՝ խնդրելով տրամադրել իրենց կոնտակտները՝ ինչը ես՝ բնականաբար՝ մերժեցի անել՝ քանի որ եթե նրանք իրենց աշխատանքը կատարեին և հետաքրքրուեին Հայրենադարձերով՝ նրանք նմանատիպ կապեր կունենային՝ բայց՝ կարծես՝ նրանք հիշեցին նրանց միայն այն ժամանակ՝ երբ միջադեպը տեսան որպես հնարավորություն՝ ցույց տալու՝ որ իրենց հետաքրքրում են հայրենադարձերը եւ սա լավ հնարավորութիւն լինի քննադատելու իշխանութեան
Եւ բնականաբար երբ ընդիմաթիր ուժերը ունին ֆինանսական կարիքներ՝ նրանք կը հրավիրեն Սինդրելլան որպեսի Սփյուրքասեր տենչով տարապող ներկայանան ու կարողանան նման աջակցութիւն ապահովել՝ սակայն Սինդրելլան բանականաբար չի այցելելու Հայրենադարձերին
Մի լրագրող բարեկամուհի անընդհատ խոստումներ էր տալիս ինձ, ու ընտրեց Մոխրոտիկի ճանապարհը։ փորձեցի նրան հասկացնել, որ նա իրեն պահում է ճարպիկ, խելացի և մեղմ ձևով նրան Մոխրոտիկ անվանեցի, և նա սիրում էր այդ պիտակը, և չնայած նա նույնքան գեղեցիկ էր, որքան Մոխրոտիկը, նա երբեք չէր ուզում փոխել իր Մոխրոտիկեան անհետացող վարքագիծը
Իմ հորդորը քաղաքական սպեկտրին
Դադարեք վարվել Մոխրոտիկի պես, որը կործանում է ձեր և հասարակ հայի միջև վստահությունը, այդ ճանապարհը տանում է մեկ բանի, անվստահության և հարաբերությունների ավարտի։
Երբ մոխրոտիկը անհետացավ՝ իշխանը վայելում էր ու օծտուած հսկայ ռեսուրներ որուն շնորհիվ կաորղացավ վերագտնել Սինտրելլաին՝ ու վերադարձնել թագավորական պալատ
Սակայն Հայաստանի հպարտ քաղաքացին այդ ռեսուրսները չունի ու անկարող է վերադարձնել Սինդրելլան
Իսկ հայ ազգին պետք է կայուն իշխանուհի՝ որպեսի չի անհագստանայ որ երբ դառնայ թագուհի՝ չի վերածուի խոստումները դրժող Առաջին Տիկինի
